Tschüss, Oma...

Wor de Nordseewellen trecken an den Strand,

wor de geelen Blöme bleuhn im grönen Land,

wor de Möven schrieen gell im Stormgebrus,

dor is mine Heimat, dor bün ick to Hus.

 

Well´n un Wogenruschen weern min Weegenleed,

un de hogen Dieken seh´n min Kinnertied,

markten ok min Sehnen und min heit Begehr:

dör de Welt to flegen, ower Land un Meer.

 

Woll hett mi dat Lewen all min Lengen stillt,

hett mi all dat gewen, wat min Hart erfüllt,

all dat is verswunnen, wat mi drück und dreev,

hev  dat Glück woll funnen, doch dat Heimweh bleev.

 

Heimweh na min schöne, gröne Marschenland,

wor de Nordseewellen trecken an den Strand,

wor de Möven schrieen gell im Stormgebrus,

dor is mine Heimat, dor bün ick to Hus.

Ich wünsche dir, dass dein Heimweh jetzt vorbei ist....